Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε μία από τις πιο αγαπημένες φίλες της Αλίκης Βουγιουκλάκη.



Έτσι, δεν θα μπορούσε η μεγάλη πρωταγωνίστρια να μην αφιερώσει ένα κομμάτι του βιβλίου της με τίτλο: «Με λένε Ζωή» σε εκείνη, την αγαπημένη της Αλίκη. Η Ζωή Λάσκαρη θυμάται τις τελευταίες
στιγμές της αξέχαστης εθνικής σταρ και περιγράφει μία πραγματικά συγκλονιστική στιγμή, λίγο πριν η Αλίκη αφήσει την τελευταία της πνοή.
Με τίτλο «Αλίκη µου, ησύχασε» η Ζωή Λάσκαρη θυμάται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της: «Αλίκη µου, ησύχασε. Εγώ τώρα θα κάτσω εδώ δίπλα σου και θα σου κρατάω το χεράκι σου. Και θα σου αλλάζω τις κοµπρέσες στο µέτωπο, γιατί θα είσαι συνέχεια ιδρωµένη. Κοριτσάκι µου, θα σου ψιθυρίσω. Γλυκό µου κορίτσι. Και τα ποδαράκια σου θα είναι ζεστά. Και τα µαλλιά σου θα λάµπουν όπως δεν έλαµπαν ποτέ. Και θα µου λες, Ζωή, δεν θέλω να πεθάνω.


Με άφησες όµως να αναρωτιέµαι, κοριτσάκι µου: άξιζαν τελικά όλες αυτές οι µάχες για την πρώτη θέση; Άξιζε αυτό το ρήµαγµα για τον πρωταθλητισµό; Πριν έρθω, πέρασα αναγκαστικά µέσα από το στρατόπεδο των δηµοσιογράφων. Έχουν κατασκηνώσει στην είσοδο. Πίνουν τους καφέδες µε τα κιλά για να κρατηθούν όρθιοι. Στα κόκκινα άυπνα µάτια τους λιµνάζει η θανατολαγνεία, που τούτη τη φορά θα συνοδεύεται από το τρόπαιο µιας ανώφελης αποκλειστικότητας. Το ξέρεις πως είσαι Εθνική και πως κανείς δεν δικαιούται αποκλειστικές παρτίδες µαζί σου.
Τώρα που σου χαϊδεύω το µέτωπο ξέρεις τι σκέφτοµαι; Πως θέλω να πεθάνω ήσυχα, Αλίκη. Ούτε επικήδεια φλας, ούτε µετά θάνατον ύµνους, ούτε χειροκροτήµατα, ούτε ετεροχρονισµένες φιλίες από ανθρώπους που όσο ζούσα, ξέρεις, ούτε να τους χέσω. Μια ήσυχη κηδεία, µε την οικογένειά µου και τρεις φίλους. Αθόρυβα, σιωπηρά, συνένοχα, µε την ευχαρίστηση πως κανείς άλλος δεν θα µάθει ποτέ πώς έζησα. Το ξέραµε, Αλίκη, ήταν ο κοινός µας τόπος: µεγαλώσαµε και ζήσαµε σε µια χώρα που µονάχα νεκρός θα δικαιούσαι τον έπαινο».
gossip.gr



Πηγή: