Πλέον όποιος θέλει να δει την ώρα γυρίζει τον καρπό του αριστερού του χεριού, ξέρει ότι στο συνάχι τα χαρτομάντιλα είναι σωτήρια, ενώ τα μπουφάν κλείνουν με μία ακούσια κίνηση, εκείνη που συνοδεύει το ανέβασμα του φερμουάρ. Δεν ήταν πάντα έτσι, όμως, τα πράγματα.



Ο κόσμος οφείλει ουσιαστικά τις τρεις παραπάνω εφευρέσεις -αλλά και μερικά ακόμη αντικείμενα, όπως και συνήθειες- στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί κατά τη διάρκειά του, όπως σημειώνει το BBC, υιοθετήθηκαν, έγιναν ευρέως γνωστές και με τον τρόπο τους, άλλαξαν τις ζωές όλων.

Λάμπα μαυρίσματος
Το χειμώνα του 1918 τα μισά παιδιά του Βερολίνου υπέφεραν από ραχίτιδα, μία ασθένεια που προκαλεί παραμόρφωση των οστών. Τότε δεν ήταν γνωστή η αιτία, αλλά είχε συνδεθεί με τη φτώχεια.

Ενας γιατρός της πόλης, ο Κουρτ Χουλντσίνσκι παρατήρησε πως οι ασθενείς του ήταν ιδιαίτερα χλωμοί. Αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα με τέσσερις από αυτούς, βάζοντάς τους κάτω από λάμπες υδραργύρου. Οσο προχωρούσε η θεραπεία, τα οστά των παιδιών γίνονταν πιο δυνατά, ενώ όταν έφτασε το καλοκαίρι, τα έβαζε να κάθονται στον ήλιο.

Μόλις έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα, έβαζαν τα παιδιά σε όλη τη Γερμανία μπροστά από τις λάμπες, ενώ στη Δρέσδη έφτασαν στο σημείο να ξηλώσουν το φωτισμό στους δρόμους της πόλης για να χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό.

Αλλαγή ώρας
Η ιδέα να πηγαίνουν τα ρολόγια μπροστά την άνοιξη και πίσω το φθινόπωρο, ήταν κάτι που είχε προτείνει ο Βενιαμίν Φρανκλίνος με επιστολή του στο The Journal of Paris το 1784. Η αλλαγή, όμως, έγινε κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν αντιμέτωπη με τα αποθέματα κάρβουνου που τελείωνε, η Γερμανία αποφάσισε στις 30 Απριλίου του 1916 ότι τα ρολόγια θα πήγαιναν μία ώρα μπροστά, ώστε να υπάρχει μία επιπλέον ώρα με το φως του ήλιου. Γρήγορα αυτό επεκτάθηκε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ενώ δύο χρόνια αργότερα οι ΗΠΑ υιοθέτησαν διαφορετικές ζώνες ώρας για τη χώρα.

Σακουλάκια τσαγιού
Είχαν εφευρεθεί λίγο νωρίτερα στις ΗΠΑ. Αλλά μία γερμανική εταιρεία αντέγραψε την ιδέα και την ανέπτυξε κατά τη διάρκεια του πολέμου, στέλνοντας στους στρατιώτες τσάι με αυτό τον τρόπο. Τότε τις ονόμαζαν «βόμβες τσαγιού».

Το ρολόι χειρός
Η αλήθεια είναι πως είχαν δημιουργηθεί πριν από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά εκείνη την περίοδο η χρήση τους από τους άνδρες εκτινάχθηκε. Μέχρι τότε οι άνδρες είχαν ρολόγια με αλυσίδα στην τσέπη τους. Στον πόλεμο, όμως, όταν ο συγχρονισμός ήταν κυριολεκτικά θέμα ζωής ή θανάτου και τα δύο χέρια έπρεπε να ήταν ελεύθερα για τη μάχη, οπότε το εν λόγω «αξεσουάρ» έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές.

Λουκάνικα για χορτοφάγους
Οταν οι Αγγλοι απέκλεισαν τη Γερμανία, οι προμήθειες άρχισαν να εξαφανίζονται στην Κολωνία. Ο τότε δήμαρχος της πόλης- μετέπειτα Καγκελάριος της χώρας- Κόνραντ Αντενάουερ άρχισε να ψάχνει τρόπους που τα διαθέσιμα φαγώσιμα θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν εκείνα που τελείωναν, όπως το κρέας.

Κάνοντας διάφορα πειράματα, ανακάλυψε τη σόγια και τις χρήσεις της στην κουζίνα. Ανάμεσα σε άλλα, δημιούργησε και τα «λουκάνικα της ειρήνης» όπως έγιναν γνωστά.

Φερμουάρ
Από το 19ο αιώνα πολλοί προσπαθούσαν να βρουν ένα συνδυασμό από άγκριστρα και καρφίτσες για να κλείνουν τα πανωφόρια και να προστατεύεται ο κόσμος από το κρύο. Ο Γκίντεον Σάντμπακ, ένας Σουηδός μετανάστης στις ΗΠΑ, ήταν τελικά εκείνος που τα κατάφερε, παρουσιάζοντας μία λωρίδα με δύο σειρές από «δόντια» που έκλειναν μαζί. Ο στρατός των ΗΠΑ ενθουσιάστηκε, έβαλε τα φερμουάρ σε στολές και μπότες και μετά από τον πόλεμο η μόδα πέρασε και στους πολίτες.

Ανοξείδωτο ατσάλι
Το 1913 ο Χάρι Μπρίρλεϊ κατασκεύασε στο Σέφιλντ το πρώτο ατσάλι που δεν σκούριαζε, κάτι που άλλαξε ριζικά τη μεταλλουργία. Ο βρετανικός στρατός προσπαθούσε να βρει καλύτερο μέταλλο για όπλα, καθώς η κάνη αλλοιώνονταν από τους απανωτούς πυροβολισμους. Ετσι ζήτησε από τον Μπρίρλεϊ να βρει μία λύση. Σύμφωνα με το θρύλο, πέταξε τα πρώτα του πειράματα θεωρώντας πως ήταν αποτυχημένα, αλλά παρατήρησε αργότερα ότι αυτά δεν είχαν σκουριάσει, οπότε μόλις είχε ανακαλύψει το... μυστικό κράμα.

Επικοινωνίες πιλότων
Πριν από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, οι πιλότοι δεν είχαν τη δυνατότητα να συνομιλούν μεταξύ τους ή με κάποιον που βρισκόταν στο έδαφος. Βασίζονταν λοιπόν σε χειρονομίες και κραυγές. Ο ασύρματος υπήρχε, αλλά έπρεπε να εξελιχθεί, κάτι που έγινε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι πρώτες προσπάθειες απέτυχαν εξαιτίας του δυνατού θορύβου από τις μηχανές του αεροπλάνου, κάτι που διορθώθηκε με το σχεδιασμό κράνους που διέθετε μικρόφωνο και ακουστικα.

Σερβιέτες
Το υλικό γνωστό ως Cellucotton υπήρχε πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, δημιουργία της μικρής αμερικανικής εταιρείας Kimberly-Clark. Ηταν πέντε φορές πιο απορροφητικό από το βαμβάκι σε μαζική παραγωγή είχε το μισό κόστος.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου άρχισε να χρησιμοποιείται για χειρουργικές γάζες, αλλά οι νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού συνειδητοποίησαν πως μπορούν να το αξιοποιήσουν και για την προσωπική τους υγιεινή. Χρήση χάρη στην οποία η εταιρεία... θησαύρισε. Οταν αντιλήφθηκαν το λόγο, έβγαλαν στην αγορά ένα προϊόν ακριβώς για αυτό το λόγο.

Χαρτομάντιλα
Η προώθηση, όμως, του παραπάνω προϊόντος δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη, κυρίως εξαιτίας της ντροπής που ένιωθαν οι γυναίκες όταν έφταναν στο ταμείο κρατώντας το στα χέρια. Για αυτό η Kimberly-Clark άρχισε να ψάχνει ξανά νέες χρήσης αυτού του θαυματουργού υλικού. Ενα από τα στελέχη της είχε την ιδέα να το σιδερώνουν και να φτιάχνουν απαλά χαρτομάντιλα. Το όνομά τους, Kleenex.






Πηγή: iefimerida.gr