Γνώρισα για πρώτη φορά τον Τζον Κόουλμαν καθώς γύριζα σπίτι από την δουλειά. Στεκόταν έξω από τον σταθμό του τρένου στο Έρσκινβιλ του Σύδνεϋ, μαζί με δύο λυκόσκυλα.



Το ένα ήταν ένας μεγαλόσωμος, ενήλικος σκύλος με αστραφτερό καστανό τρίχωμα, ενώ ο παρτενέρ του ήταν ένα σαφώς μικρότερο πλάσμα με τεράστια τριγωνικά αυτιά και σχεδόν λούτρινη εμφάνιση. Έβγαλα μια κραυγή χαράς και κινήθηκα προς τα σκυλιά. «Χριστέ μου! Πόσο χρονών είναι το κουτάβισας;».
Ο Τζον χαμογέλασε και αναστέναξε ελαφρά, τραβώντας τα σκυλιά κοντά του. «Δεν θα τον χάιδευα αν ήμουν στην θέση σας», μου απάντησε. «Δεν είναι κουτάβι. Είναι τριών ετών και πάσχει από νανισμό».

Ο νανισμός επηρεάζει τα σκυλιά με τον ίδιο περίπου τρόπο που επηρεάζει και τους ανθρώπους. Πρόκειται για μια γενετική ανωμαλία που συναντάμε κυρίως σε καθαρόαιμους Γερμανικούς ποιμενικούς, η οποία μειώνει την παραγωγή της αυξητικής ορμόνης. Αυτό πρακτικά, σημαίνει πως τα σκυλιά σταματούν να αναπτύσσονται σε μικρή ηλικία και ζουν το υπόλοιπο της ζωής τους ως κάτι σαν τετράποδα δενδράκια μπονσάι, ενώ ουσιαστικά μοιάζουν σαν τον χαμένο κρίκο μεταξύ ενός κόργκι και ενός ρακούν.

Πέρα βέβαια από το όποιο εμφανισιακά αξιολάτρευτο κομμάτι αυτής της ιστορίας, τα λυκόσκυλα-νάνοι αναπτύσσουν και μια σειρά από προβλήματα υγείας, ενώ συχνά είναι ιδιαίτερα ανήσυχα και επιθετικά. Είναι τόσο δύσκολο να πουλήσεις ένα κουτάβι καταδικασμένο να κουβαλάει τόσα προβλήματα υγείας, αλλά και τα υπόλοιπα στραβά που φέρνει μαζί του το σύνδρομο του «μικρού», που οι περισσότεροι εκτροφείς θανατώνουν τους νάνους μερικές εβδομάδες μετά την γέννησή τους. Αυτή ήταν και η λύση που πρότεινε στην Ντάριεν Νόρθκοουτ η κτηνίατρός της, όταν η καθαρόαιμη σκύλα της γέννησε έξι κουτάβια το 2011.

«Δεν υπήρχε κάτι περίεργο την ώρα της γέννας, αλλά είχα αρχίσει να έχω τις υποψίες μου μετά από μερικές εβδομάδες», δήλωσε η Ντάριεν στο VICE. Όταν πλέον είχε φτάσει η ώρα για να τσιπαριστούν τα σκυλιά σε ηλικία δέκα εβδομάδων, ο νανισμός ήταν εμφανής.

Οι Νόρθκοουτς όμως κράτησαν τα τρία προβληματικά κουτάβια που προέκυψαν, παρά το γεγονός ότι ήταν κάτι τελείως απρόσμενο. «Εκτρέφαμε σκυλιά από το 1989 και δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα μας προέκυπτε κάποιος νάνος», λέει η Ντάριεν. Κι αυτό γιατί ο νανισμός χρειάζεται την ύπαρξη της γενετικής ανωμαλίας και στους δύο γονείς, πράγμα που βέβαια ήρθε ως διπλή έκπληξη για την Ντάριεν, η οποία στην πορεία έμαθε πως τόσο η πανέμορφη σκύλα της, όσο ο αρσενικός ποιμενικός με την εξαιρετική γενεαλογία για τον οποίο είχαν πληρώσει ώστε να ζευγαρώσει, «κουβαλούσαν» προβληματικό DNA.

Μετά το αρχικό σοκ, οι Νόρθκοουτς πλησίασαν την οικογένεια Κόουλμαν, που ήταν παλιοί τους φίλοι, με έναν ασυνήθιστο φίλο για την λυκοσκυλίνα τους, την Λύντια. Το νέο σκυλί των Κόουλμαν λεγόταν Tiger (Τίγρης) και ζύγιζε λιγότερο από τρία κιλά. «Ήταν τόσο αδύνατος που τον κουβαλούσα με το ένα χέρι», λέει ο Τζον. «Ήταν ένας πολύ φοβισμένος τυπάκος. Πολύ μαζεμένος και εν τέλει όχι και τόσο διαφορετικός από την “θεία”Λύντια».

Οι μήνες όμως πέρασαν και το νέο μέλος της οικογένειας Κόουλμαν έβαλε βάρος και έβγαλε και αρκετό τρίχωμα. «Δέθηκε πολύ με εμάς και την θεία του την Λύντια, ενώ περιέργως και με τον γάτο μας τον Μάηκι που κυρίως τον ανέχεται», σημειώνει ο Τζον. Όταν πλέον έφτασε τους έξι μήνες ζωής, ο Tiger άρχισε να ξεπροβάλει ως ένας νεαρός σκύλος που ήταν σαφώς πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Σε αυτό το σημείο ανέπτυξε και την επιθετικότητά του, ένα στοιχείο του χαρακτήρα του που τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα πολύ κοντό λουρί, ειδικά όταν είναι γύρω από παιδιά.

Όταν επισκέφτηκα το σπίτι τους, ο Tiger αφήνιασε, γαβγίζοντας μανιασμένα και προσπαθώντας ξανά και ξανά να δαγκώσει τα πόδια μου, με το μικρό του σαγόνι να ανοιγοκλείνει με λύσσα, ψάχνοντας στόχο. Του πέρασαν γρήγορα φίμωτρο και τελικά ο σκύλος ηρέμησε στην αγκαλιά του Τζον. Η μητριαρχική μορφή της Λύντιας, απλά μας παρακολουθούσε κοιμισμένα από τον καναπέ. «Οι γερμανικοί ποιμενικοί είναι συνήθως μια ιδιαίτερα χαρισματική ράτσα. Είναι μεγαλόσωμοι και πανέξυπνοι», μας θυμίζει ο Τζον πριν προσθέσει και κάτι ακόμα. «Και είναι και τεμπέληδες».

Καμιά φορά ο Tiger κυριολεκτικά σταματάει την κυκλοφορία. Ο Τζον εξηγεί πως μια φορά περπατούσε κοντά στο πανεπιστήμιο, με τον Tiger να έχει βγάλει το κεφάλι του έξω από την τσάντα μέσα στην οποία τον κουβαλούσε, όταν ένας νεαρός του φώναξε μέσα από το αμάξι του: «Φοβερό σκυλί δικέ μου!». Και δεν είναι ο μόνος. Διάφοροι άνθρωποι σταματούν τα αυτοκίνητά τους για να δουν από κοντά τον Tiger. Ο μεγαλύτερος οπαδός του, είναι ένας ογκώδης μηχανόβιος, που τον λατρεύει. Ο Τζον μας εξηγεί πως κάθε φορά που τον συναντούν στις βόλτες τους, σταματάει αμέσως και φωνάζει στους υπόλοιπους μηχανόβιους της παρέας του: «Ξέρετε πόσο χρονών είναι αυτός ο μάγκας; Είναι τριών!»

Ο Tiger κοντεύει τα τέταρτά του γενέθλια πλέον. Οι γερμανικοί ποιμενικοί νάνοι σπανίως ζουν πέρα από τα πέντε τους χρόνια, αν και οι Κόουλμαν εκτιμούν ότι θα ζήσει λίγο περισσότερο. «Σίγουρα θα μας επηρεάσει όταν φύγει», παραδέχεται ο Τζον. «Όταν είναι μαζί μας, ο Tiger είναι το πιο στοργικό και παιχνιδιάρικο πλάσμα που μπορείς να φανταστείς. Ένα αιώνιο κουτάβι». Με λίγη τύχη στο πλευρό του, ο Tiger θα γιορτάσει μερικά ακόμα γενέθλια στο πάρκο με τα δύο αδέρφια του, τους άλλους δύο νάνους της φουρνιάς του 2011, που μένουν ακόμα με τους Νόρθκοτς. Τα ονόματά τους; Ρόκι και Άρνι.










Πηγή: vice.com