Και φοροδιαφυγή και αρπαγή δημοσίου χρήματος κρύβουν τα περίφημα DAF δηλαδή τα ομαδικά ασφαλιστήρια συμβόλαια καθορισμένων παροχών.



Σημεία και τέρατα που δημιουργούν ερωτήματα για σωρεία παρανόμων πράξεων
αλλά και συστηματική άσκηση φοροδιαφυγής φαίνεται ότι συμβαίνουν με τα περίφημα προγράμματα καθορισμένων παροχών (DAF) εδώ και πολλά χρόνια παρά το γεγονός ότι την υπόθεση έθεσε επιτακτικά με τον ΟΠΕ ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης. Κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας μεμονωμένα αλλά κραυγαλέα περιστατικά τα οποία δείχνουν ότι σε πλήθος εταιριών του δημοσίου έχουν συναφθεί τέτοιου είδους συμβόλαια τα οποία πρώτον φορτώνουν με τεράστιες δαπάνες το δημόσιο και δεύτερον λειτουργούν ως μηχανισμοί εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Όμως αν αυτά τα φαινόμενα επιβαρύνουν στο δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα λειτουργούν πρώτον ως εργαλείο αποφυγής φόρων για εταιρίες (τα περνούν ως δαπάνες) και δεύτερον φοροδιαφυγής για τους υπαλλήλους τους που λαμβάνουν τις παροχές.
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές το φαινόμενο έχει λάβει ασύδοτες διαστάσεις καθώς ουδέποτε κινήθηκαν διαδικασίες ελέγχου από το Υπουργείο Οικονομικών καθώς το αόρατο χέρι υπηρεσιακών παραγόντων εξαφάνιζε τις όποιες πρωτοβουλίες για επιβολή φορολογίας και έλεγχο των προγραμμάτων αυτών. Η πρώτη προσπάθεια ελέγχου της κατάστασης χρονολογείται το 2011 χωρίς ωστόσο απτά αποτελέσματα καθώς φαίνεται να περιορίστηκε στην πληρωμή όχι φόρου για τέτοιου είδους παροχές που έλαβαν εργαζόμενοι στον Αθήνα 2004 οι οποίοι φαίνεται να λειτούργησαν ως εργαλείο έμμεσης νομιμοποίησης πρακτικών του παρελθόντος.
Και τούτο διότι για να επιβληθεί φορολογία θα πρέπει να είναι γνωστοί επακριβώς κατά περίπτωση οι όροι της παροχής.
Για να γίνει αντιληπτό τι εστί DAF αρκεί να αναφερθεί ότι πρόκειται η ομαδική ασφάλιση με την οποία συμφωνείται επενδυτική διαχειριστική ασφάλιση (λογαριασμός διαχείρισης κεφαλαίου) όπου η παροχή του ασφαλιστή καταβάλλεται είτε με την, για οποιοδήποτε λόγο, αποχώρηση του ασφαλισμένου-μέλους της ομάδας από την εργασία του είτε με την συμπλήρωση ορισμένης ηλικίας. Η ασφαλιστική εταιρία καταβάλλει στο μέτρο της επάρκειας του λογαριασμού διαχείρισης κεφαλαίου. Σε περίπτωση μη επάρκειας του λογαριασμού, ο δικαιούχος δεν έχει αξίωση κατά της ασφαλιστικής. Η διαχείριση του λογαριασμού γίνεται είτε από την εταιρεία κατά την ελεύθερη βούλησή της ή με υπόδειξη του λήπτη της ασφάλισης. Οι τρεις τελευταίοι όροι ισχύουν εκτός κι ΑΝ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Το τελευταίο (αν ορίζεται αλλιώς) ανοίγει και τις τρύπες στο σύστημα καθώς μπορεί η επιχείρηση ή ο κρατικός φορέας να έχει συμφωνήσει να βάλει ο ίδιος τα λεφτά για την παροχή. Έτσι αν πρόκειται για κρατικό φορέα αυτός «φεσώνεται» για να πληρώσει την παροχή σε βάρος των φορολογουμένων ενώ αν πρόκειται για εταιρία τότε αν θέλει να πληρώσει κάποιον καταβάλει χρήματα στο λογαριασμό τα οποία εμφανίζει ως δαπάνη και ο λήπτης τα παίρνει αφορολόγητα δηλαδή κατ ουσίαν οι ασφαλιστικές εταιρίες που μεσολαβούν λειτουργούν ως όργανα άσκησης φοροδιαφυγής.
Στην περίπτωση του ΟΠΕ (Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών) που έφερε στο φως ο κ. Μηταράκης είναι σαφές ότι πρώτον το κράτος χρηματοδοτεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα καθώς ο επενδυτικός λογαριασμός δεν έχει χρήματα όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Υπουργός ο οποίος ζήτησε και από το ΥΠΟΙΚ να του δώσει στοιχεία για το αν φορολογήθηκαν αυτού του είδους τα έξτρα εφάπαξ που έφτασαν και τα 200.000 Ευρώ. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν έχει καταβληθεί κανένας φόρος και τώρα καλείται η γραφειοκρατία του ΥΠΟΙΚ να εξηγήσει γιατί αυτό συνέβαινε επί πολλά πολλά έτη.
Της περίπτωσης του ΟΠΕ όμως είχε προηγηθεί άλλη μια ανάλογη. Πρόκειται γι αυτή που αφορά στο πρώην Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) το οποίο εντάχθηκε στο Εθνικό Κέντρο Βιώσιμης και Αειφόρου Ανάπτυξης (ΕΚΒΑΑ) το 2011. Ο επικεφαλής του νέου φορέα το περασμένο καλοκαίρι κ. Κωστόπουλος είχε προχωρήσει σε μηνύσεις καθώς όπως είχε καταγγείλει «Βρήκα συμβόλαιο της Εθνικής Ασφαλιστικής που ισχύει από το 1989 και αφορά ένα πρόσθετο εφάπαξ που προκάλεσε δημόσια δαπάνη 50 περίπου εκατ. ευρώ, χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη νομοθετική εξουσιοδότηση της πολιτείας για μια τέτοια ενέργεια και χωρίς να γίνουν ποτέ οι έλεγχοι που το υπ. Οικονομικών άρχισε να απαιτεί από την άνοιξη του 2011. Βρήκα 245 συνταξιούχους που μαζί με το συνδικάτο απαιτούσαν να πληρώσει η σημερινή διοίκηση, δηλαδή το κράτος, άλλα 31 εκατ. ευρώ για να λάβουν πρόσθετο εφάπαξ 125.000 ευρώ ο καθένας. Εκανα μια εκτίμηση του πόσα χρήματα "χρωστά" το ΙΓΜΕ σε συνταξιούχους και σε όσους υπηρετούν σήμερα στον οργανισμό για νόμιμες και μη νόμιμες, κατ' εμέ, αποζημιώσεις που ανέρχονται σε πάνω από 70 εκατ.». Αποκάλυψε μάλιστα «στο αρχικό συμβόλαιο της Εθνικής έγιναν 8 τροπολογίες έπειτα από αντίστοιχες προτάσεις του συνδικάτου εργαζομένων ΙΓΜΕ και έγινε αεροπλανάκι (την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, 300 περίπου υπάλληλοι έλαβαν από 140-150.000 ευρώ εφάπαξ και άλλοι 200 μετατάχθηκαν σε άλλες υπηρεσίες με 80.000 εφάπαξ)». Προνόμια Αγριας Δύσης, χωρίς ούτε περιφερόμενη δικαιοσύνη και έλεγχο».
Στην Αγροτική Ασφαλιστική όμως πράγματα είναι πιο προχωρημένα αν αληθεύουν τα όσα ισχυρίζονται σε αγωγή που έχουν καταθέσει έναντι της εταιρίας υπάλληλοι που απολύθηκαν.
Οι υπάλληλοι ισχυρίζονταν όταν απολύθηκαν ότι δεν τους δόθηκε ολόκληρη η αποζημίωση αλλά μέρος της (περίπου το 50%) και το υπόλοιπο εκχωρήθηκε μέσω σύμβασης που υπέγραψαν στο Σύλλογο Εργαζομένων της Τράπεζας. Οι μισθωτοί ισχυρίζονται ότι ουδέποτε τους δόθηκε αντίγραφο της σύμβασης.. Η σύμβαση αυτή κατά τους ισχυρισμούς τους προέβλεπε ότι «Σε περίπτωση που το ποσό της αποζημίωσης που θα λάβουν οι εργαζόμενοι από την εταιρεία λόγω της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας τους, υπολείπεται για οποιοδήποτε λόγο του ποσού της νομίμου, το ποσό της διαφοράς και την αντίστοιχη αξίωση τους κατά της εταιρείας για την καταβολή της διαφοράς της αποζημίωσης, οι εργαζόμενοι θα την εκχωρήσουν στον Πανελλήνιο Σύλλογο Εργαζομένων ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΕΕΓΑ προκειμένου το ποσό αυτής να το καταθέσει στον αντίστοιχο λογαριασμό των Ομαδικών Ασφαλιστηρίων (DAF), αφού κατά την αποχώρησή τους θα λάβουν το 100% της παροχής των Ασφαλιστηρίων αυτών, παρά το γεγονός ότι είχαν υποχρέωση με βάση την από 19/03/2010 Επιχειρησιακή Σύμβαση να καταβάλουν για την ενίσχυση τους αυξημένες εισφορές μέχρις ότου αποχωρούσαν για πλήρη συνταξιοδότηση».
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα δεδομένου ότι οι απολύσεις αυτές έγιναν στα τέλη του 2010 (σε περίοδο κρίσης δηλαδή όπου ο όμιλος της Αγροτικής του κυρίου Πανταλάκη εξασφάλιζε την επιβίωσή του με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων) καθώς προκύπτει σωρεία ερωτημάτων που προφανώς άπτονται δικαστικής διερεύνησης καθώς προκύπτει καταβολή DAF μεγαλύτερου του προβλεπόμενου, υπήρξαν φαινόμενα πρόωρης συνταξιοδότησης μέσω απολύσεων που ελέγχονται ως εικονικές λόγω ειδικής διάταξης νόμου που οδηγούσε σε σύνταξη με 25 χρόνια εργασίας μόνο σε περίπτωση απόλυσης και όχι αποχώρησης που επιβάρυναν και τα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία.
Και σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί το μείζον ερώτημα τι έγιναν τα περίφημα DAF που είχαν συναφθεί από εταιρίες του δημοσίου με τον όμιλο Ασπίς του κ. Παύλου Ψωμιάδη ο οποίος βρίσκεται σήμερα στη φυλακή. Παρακάτω στη φωτογραφία βλέπετε από επίσημο έγγραφο του ομίλου Ασπίς υπογραμμισμένους τους Δημόσιους φορείς του οποίος διαφήμιζε το 2008 ο όμιλος Ψωμιάδη ως πελάτες του. Επειδή ο όμιλος έκλεισε είναι απορίας άξιον, ποιος πλήρωνε αυτά τα συμβόλαια, τις όρους είχαν, ποιες διοικήσεις των φορέων τα υπέγραψαν αλλά και αν μεταφέρθηκαν σε άλλες ασφαλιστικές όταν ο όμιλος Ψωμιάδη κατέρρευσε.








Πηγή: fpress.gr